مسعود کیمیایی هنرمندی دوست‌داشتنی و قابل احترام است؛ او آثاری چون «قیصر» و «گوزن‌ها» را در پرونده‌ی کاری خود دارد که به قاعده‌ی صدر تا ذیل کارنامه‌ی یک فیلمساز کاربلد، محبوب و شهیر، ارزش دارد، اما نمی‌دانم چرا اصرار دارد با تداوم فیلم‌سازی در نهمین دهه‌ی زندگی گران‌سنگ خود، این کارنامه ارزشمند را با ساخت فیلم‌های دم‌دستی، خاکستری ‌کند و مخاطب شیفته‌‌اش را خسته و کلافه!